چرا دنیا روی خوش به من نشون نمیده

چرا دنیا روی خوش به من نشون نمیده  بخند تا دنیا برای تو بخنده  گریه کن تا دنیا برات گریه کنه هر چی بکاری  توی اون مغزت  همون میشی نه کمتر نه بیشتر فرض کنیم یه چوپان داره چوپانی میکنه و فرض کنیم اون فقط گوسفند بینه و صدای  بع بع گوسفند رو بشنوه و واق واق سگ رو دنیاش همونه در عوض فرض کنیم یکی بر روی کاخ ناتینگهام نشسته و همه چیز دنیا رو ببینه برای  دنیا هیچ  فرقی این چوپان با اون ناتینگهام نداره هر کدامشون بخندند دنیا  برای اون همون حالت میشه حالا فرض کنیم همون ناتینگهام زانوی  غم بغل کنه و سب و روز از حال خودش بناله  طبیعه که  دنیا بر روی  این آدم  به ظاهر خوشبخت هم روی خوش  نشان نمیده چنان اونو باکله زمین میزنه خودش هم ندونه از کجا خورده و اگر این چوپان بیاد شهر و با خودش  فقط یک لحظه فکر کنه اگر یک قصابی داشت میتونست  یکنفر بیکار رو اونجا بزاره و پولش کم کم زیاد بشه اما اگر  هیچ  فکری  نکنه  این همون چوپان میمونه اگر اون ناتینگهام همه خوشبختی های  دنیا رو از دست بده انوقت میفهمه که قدر عافیت کسی داند که به مصیبتش  گرفتار آید میشه پیش خودش میگه  کاش  دوباره  همه اون  ثروت رو  بدست بیارم آنوقت تغیر میکنه تغیرات فقط در فکر آدم هست وگرنه برای  دنیا چی  فرقی میکنه یکی  پولدار باشه یا یکی فقیر دنیا  مسیر  طبیعی خودش رو میره و این فکر آغاز خوشسبختی و بدبختی هر آدمی هست حالا تو بزن تا من برقصم...